Shane

Magere Hein toont dit jaar weinig genade voor de muziekliefhebbers van mijn generatie, en al helemaal niet met degenen met een voorliefde voor Ierland. Het mag natuurlijk een klein wonder heten dat Shane MacGowan überhaupt de 65 heeft mogen halen. Ik moet ook toegeven dat ik zijn albums al een tijd uit het oog was verloren – het meest recente nieuws dat ik me kan herinneren was dat hij nieuwe tanden had.

Maar toch stemt het me droevig. The Pogues waren mijn stapsteen naar de traditionele Ierse muziek, en in het verlengde daarvan naar andere tradities als Frans, Zweeds, Old Time, noem maar op. Ik ontdekte ze tegen het einde van de jaren ‘80, via de vrienden met wie ik in die tijd een vakantiebaantje had bij een bollenkwekerij. Ik leende If I Should Fall From Grace With God van de bibliotheek om hem op een cassettebandje te zetten – CD’s kopen deed je toen alleen als de bieb ze niet had. De mix van melancholie over emigratie (Fairytale of New York, Thousands Are Sailing), losgeslagen chaos (Turkish Song Of The Damned, Bottle Of Smoke) en woede over een koloniaal verleden dat nog steeds niet was afgesloten (The Recruiting Sergeant, Birmingham Six) wekten mijn interesse in de Ierse muziek, cultuur, en geschiedenis, maar lieten ook een beeld achter dat misschien op sommige vlakken wat al te romantisch en stereotype was. Wat wil je, MacGowan was zelf geboren in Kent en startte The Pogues toen hij in Londen woonde. Emigranten willen nogal eens vasthouden aan een karikatuur van hun thuisland.

Die karikatuur werkte ook tegen hemzelf, denk ik wel eens. Luka Bloom spreekt op zijn debuutplaat Shane MacGowan aan: Why should you be the one to go out on the edge? Do you want to be another dead hero? Shane MacGowan bouwde een reputatie op van extreem drank- en drugsgebruik. Zijn fans vonden het prachtig en juichten als hij op het podium weer een fles whiskey achterover sloeg. Als 18-jarig pikkie kon ik het ook wel waarderen, maar na verloop van tijd ging die verheerlijking van drankmisbruik me tegenstaan. Het is dat romantische stereotype van de Ier die na een indrukwekkende hoeveelheid pints losbarst in een melancholisch lied over heimwee, onderdrukking, en verloren liefdes. Ik heb ze ontmoet hoor. Eén werd nadrukkelijk door zijn huisarts gewaarschuwd dat iedere druppel zijn dood kon worden. Hij is uiteindelijk onderaan de trap gevonden, overleden aan interne bloedingen. De rest heeft na verloop van tijd de drank afgezworen. Mijn held van dit moment, Ian Lynch van de groep Lankum, is een kraker met een dikke ring door zijn neus en een lijf vol tatoeages, maar hij drinkt geen druppel. Zijn muziek is er niet minder om en hij gaat vast een stuk langer mee – maar ik geef ook toe dat het niet dezelfde charme heeft als de dronken melancholie van A Pair Of Brown Eyes.