Bilbao

Mijn hotel in Bilbao vraagt €7,50 voor een buffetontbijt met automatenkoffie. Dat doen we dus niet.

Recht tegenover het hotel is een bakkerijtje met wat zitplaatsen en een degelijke espressomachine. De vrouw achter de bar, wit schort, blonde paardestaart, brede schouders, werpt zich vol overgave op haar werk. Ze hakt de sinaasappels in tweeën alsof het kokosnoten zijn, smijt de piston in de espressomachine, en terwijl de koffie loopt vuurt ze haar vraag op me af: ¿dígame? Ik onderdruk de neiging me te verontschuldigen dat ik haar stoor en bestel een cortado en een tostada. Ik draag mijn bestelling naar een tafeltje waar ik mijn telefoon kan opladen. Het is best een grote zaak: een volle vitrine met brood en gebak, en een stuk of tien tafels waar mensen zitten te ontbijten. Ik neem de eerste slurp van mijn koffie. Aah, die smaakbom van een goede espresso, een tikkeltje gepolijst door het scheutje melk. Een tafeltje verderop zit een groepje spanjaarden van ongeveer mijn leeftijd, laptoptassen tussen hun benen geklemd. Het label op één van de laptoptassen verraadt dat ze naar dezelfde visserijconferentie als ik gaan. Mijn telefoon is weer op sterkte, mijn maag is vol, dus ik sta op en loop weer naar buiten, het ontwakende Bilbao in.

Een barretje op de hoek van de straat. Twee biertaps bedekt met condensdruppels, reclame voor Cinzano aan de muur. Zouden mensen zo vroeg al bier of vermout bestellen? Ik hou het bij een espresso con leche en een croissant. De croissant blijkt een behoorlijke joekel te zijn die met mes en vork wordt opgediend. Buiten, bij een paar tafeltjes ingeklemd tussen de langsrijdende auto’s en de voetgangers, zit een oudere man met een sigaret in zijn hand de krant te lezen. Twee werklui in feloranje overall werken hun koffie naar binnen, groeten de barman, en vertrekken. Ik moet ook maar weer gaan, want ik wou de keynote niet missen.

Ik had vandaag voor mijn ontbijt weer een tostada of een croissant in gedachten, maar man man man wat zien de pintxos in deze bar er fantastisch uit. Verschillende aardappeltortillas, broodjes met diepdonkere Spaanse ham, spiesjes met olijven, ansjovis en kleine groene pepertjes. De barvrouw hoort geduldig mijn krakkemikkige Spaans aan als ik haar vraag wat voor tortillas ze heeft: met kaas, met pimientos, of met een roomsaus en stukjes rauwe ham. Uiteindelijk bestel ik die laatste, en een cortado. Vanavond kom ik hier terug om de rest te proberen. Thuis maar weer sporten en aan de yoghurt met fruit.

Ach kom, nog eentje dan. Ik heb nog ruim de tijd voordat de bus naar het vliegveld vertrekt. Het is zaterdag, en behalve mijzelf zit er een jonge vrouw met een rolkoffer in het café. Terwijl ik mijn koffie naar binnen slurp probeer ik het Spaanse nieuws op het tv-scherm achter de bar te ontcijferen. Onderweg naar de bus neem ik me voor weer te gaan sporten, mijn Spaans meer te oefenen, en gauw weer terug te komen. Wat een stad.